ในเช้าวันที่มีแดดอาทิตย์ราบรื่น สัตว์เลี้ยงดูกันหนึ่งกลุ่มเดินทางมาพบกันก่อนที่จะเริ่มการเดินทางเสือเท้าทางตลอดป่าที่มีนางพฤกษ์และนางประหลาดเหนือใจ พวกเขาได้ใส่เสื้อผ้าที่เหมาะสม พกอาหารและน้ำ และตะยานใจก่อนที่จะขึ้นทางเดินทางด้วยความหวังอย่างสูงต่อเป้าหมายของพวกเขาในป่าที่แสนลึกและสวยงามนี้ด้วยกันแล้ว。
สัตว์เล็กๆ กำลังเตรียมตัวเพื่อจะไปเดินทางเลือดอินทรีลากัน
กลางเช้าวันที่มีแดดออกตายอย่างรựcรภ์ สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมรวมตัวกันที่ทางเข้าของป่าเพื่อเริ่มต้นการปราบปรามของพวกเขา。หนูนกบรรยายร้องเพลงด้วยความยินดี หนูหนาวด้วยการเต้น และหนูเขาหนาวช่วยรวบรวมลูกอาหารด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก ในขณะที่แมวขาวนั่งอยู่ที่ที่หนึ่ง อยากฟังแผนของพวกเขา
“เราจะไปตามลึกลงไปในป่าเพื่อดูสัตว์ที่มีบางอย่างน่าฝันและทัศนียามที่งดงาม” หนูนกบรรยายไป
“ใช่แล้ว ข้าพเจ้ายังได้ยินเรื่องว่าป่ามีพืชพรรณที่มีบางอย่างแปลกไปกว่าทั้งหมด พวกเราจะต้องไปมองดูด้วย” หนูหนาวยอมรับด้วย
แมวขาวเอาตาเห็น แล้วตั้งคำถาม “แล้วพวกเราจะหาสิ่งที่น่าฝันและทัศนียามดังกล่าวได้อย่างไร?”
“พวกเราจะเดินไปและจะสังเกตสิ่งต่างๆ เพื่อหาข้อบ่งชี้” หนูนกตอบ “และเรายังจะช่วยกัน ร่วมกันหาทางแก้ปัญหาด้วย”
กำลัง “เริ่มต้น!” สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมก็เดินทางออกเดินทางเพื่อการปราบปรามของพวกเขา พวกเขาผ่านพุ่มไม้หนาแน่น กระโดดเหนือแม่น้ำเล็ก และขึ้นภูเขาเล็กๆ ตลอดทางเดินทาง
ตลอดเดินทาง สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมได้เผชิญกับสัตว์ที่มีความสนใจ อย่างเช่น หนูแห่งคืนที่ร้องเพลง มุมมองที่เต้น และหนูเขาหนาวที่บอกเรื่องที่มีความสนใจ
ในระหว่างการปราบปราม สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมยังเผชิญกับปัญหาที่ท้าทาย เช่น พวกเขาเสียทางและไม่พบทางกลับบ้าน หรือ พวกเขาจะหิว แต่ไม่ทราบอะไรที่จะกิน แต่พวกเขาไม่ได้ยกเลิก แต่และช่วยกันร่วมกันเหนือกลายปัญหาดังกล่าว
“มีที่นั่นเป็นที่ที่มีดอกไม้สวยงามมาก” หนูหนาวตะโกนไป
ทุกคนรีบไปดู และแน่นอนว่า มีดอกไม้สีสันกว้างกว้างตกลงทั่วที่นั่น
สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมได้เล่นตลอดทางดอกไม้สีสันกว้างกว้าง และสนุกสนานกับสวรรค์แห่งธรรมชาติ
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มตก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมก็กลับบ้านด้วยทางที่ถูกต้อง พวกเขากลับบ้านด้วยความรู้และความยินดีที่เต็มเต็ม
การปราบปรามครั้งนี้ทำให้สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมได้เรียนรู้มากมาย และเข้าใจถึงความสำคัญของการทำงานร่วมกัน พวกเขาตัดสินใจว่าจะจัดงานเช่นนี้อีกครั้งในอนาคต เพื่อให้เพื่อนๆ มาทราบความยอดเยี่ยมของธรรมชาติ
สัตว์ส่วนตัวกำลังเตรียมตัวสำหรับการประสบการณ์ ตัวอย่างเช่น สวมชุดเสื้อผ้า พาอาหารและน้ำมากับเงิน
แมวเล็กๆ ร่วมกันเล่นกันด้วยความอึงเองเกี่ยวกับการประมงในป่าที่จะเริ่มขึ้นในไม่ช้านี้ พวกเขาสวมชุดที่มีสีสันแตกต่าง และติดหมวกเล็ก ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เพียงแค่น่ารักแต่ยังเตรียมตัวเอาไว้ดีดีดเช่นนั้น
แมวมิมิถือกระเป๋าหนึ่งที่ภายในเต็มไปด้วยอาหารที่ดีที่รับประทาน เช่น หมึกที่หวาน ชีสที่หวานหวานและกลิบเนื้อที่มีประโยชน์ มันบอกกับพวกเขาว่า “ดูว่า ผมเตรียมไว้แล้วมากมายนี้ พวกเราจะไม่เจ็บความหิวโหยเลย!”
แมวหูที่เรียกว่า หมาจ พาตัวมาด้วยฝานใหญ่หนึ่งที่ภายในเต็มไปด้วยน้ำแข็งที่เปรี้ยว มันบอกว่า “ในป่าจะมีแม่น้ำมากมาย แต่เราต้องจำที่จะเอาน้ำเหมือนนี้มาเพื่อรักษาสุขภาพของเรา”
จากนั้น หนูจิ๊ดติดมาด้วยหมวกเล็กเพื่อปกป้องตัวไม่ให้ตกหลังฝน มันบอกว่า “ในป่าอาจมีฝนมากมาย ดังนั้นฉันจึงจะพาตัวมาด้วยหมวกเพื่อปกป้องเราจากน้ำฝน”
หมีเล็กที่เรียกว่า หมีโบ๊ก พาตัวมาด้วยกระเป๋าใหญ่ที่ภายในเต็มไปด้วยวัตถุของการประมง เช่น ตาเล็ก ตะเกียกและแผนที่ มันบอกกับพวกเขาว่า “ด้วยวัตถุเหล่านี้ เราจะพบหนทางกลับบ้าน และยังจะพบเอกภาพที่น่าสนใจมากมายด้วย”
หนูทุกตัวตรวจสอบกันให้แน่ใจว่าทุกคนเตรียมตัวเอาไว้แล้ว แล้วพวกเขาก็ออกเดินทางเข้าไปในป่าลึก เริ่มต้นการประมงของพวกเขาแล้ว
ป่าสำรวจ: บรรยายเรื่องที่สัตว์เลี้ยงดูตัวเองได้พบบนทางเดินทางเข้าป่าและสิ่งที่น่าสนใจที่พวกเขาได้บรรยายขึ้นมา
ในลึกลงในป่า，สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเริ่มต้นการเดินทางการสำรวจของพวกเขา。แสงแดงที่ผ่านผลาจากเมฆของต้นไม้ เปิดเผยรอยแบบของแสงที่มีตัวละครในช่องเช่นนี้ และอากาศได้แรงสดใสของดินและพืชต่างๆ
หนูกระต่ายกระโดดระหว่างทาง พบดอกไม้สีม่วงเป็นกลุ่ม และเขาก็ออกมาวางเส้นทางว่า “ดูเพื่อน! ดอกไม้สีม่วง!” หมองจิ้งจอกก็ขึ้นบนต้นไม้เพื่อสนใจตัวปลวกเล็กในช่องระหว่างใบไม้ นกบินบนต้นไม้โหมและร้องเพลงด้วยความยินดี ดูเหมือนที่เขากำลังเพิ่มความรอบคอบในการเดินทางการสำรวจนี้
อย่างไรก็ตาม หนุ่มสัตว์ต่างๆ พบแม่น้ำที่สะอาดมาก และพวกเขาก็รีบเดินทางไปที่แม่น้ำ เมื่อบางตัวตกลงในน้ำเพื่อเล่นตามน้ำ บางตัวก็เริ่มต้นการค้นหาหินงามตามขอบแม่น้ำ สุนัขเดินเข้ามา และพยายามสอนสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมวิธีที่จะกดน้ำด้วยหางของพวกมัน
ตามแม่น้ำ พวกเขาได้มาถึงพื้นที่ละแวกหมอกไม้ที่มีหมอกไม้ทั้งหลายมีสีแตกต่างกัน มีสีขาว สีแดง และสีม่วง ดูมีตัวละครในลวง หนุ่มสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเดินผ่านหมอกไม้โดยตะลึงตะลึง ตัวงานไม่ยอมที่จะเท้าลงบนหมอกไม้ที่มีพิษ
ในลึกลงในป่า พวกเขายังพบหนูหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ หนูตื่นขึ้นมา และมองดูวางเพื่อนที่เข้ามานี้ หนุ่มสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและได้เล่าตนเอง หนูก็เข้ามาสนทนาอย่างอ่อนไหล และยังเชิญพวกเขาไปแบ่งอาหารด้วย
เมื่อสภาพแวดล้อมมืดลง หนุ่มสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมก็เริ่มหาทางกลับบ้าน พวกเขากลับมาตามทางที่ไปก่อนหน้า และช่วยกันเหลือกันทนต่อความยากลำบากต่างๆ ในระหว่างทาง จนกระทั่งในแสงที่มีในตอนช้ายของดวงใต้ พวกเขาก็กลับบ้านได้โดยปลอดภัย ในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความทรงจำอันยอดเยี่ยมที่มาจากการเดินทางสำรวจป่านี้
ทางตัวแปลของคำว่า “**：，、” ในภาษาไทยคือ:**ความท้าทายที่เจอ**：บรรยายความยากลำบากที่สัตว์เล็กเจอในป่า อย่างเช่น หายตัวลง หรือ ไม่พบอาหาร
เห็นด้วย นี่คือการแปลเนื้อหาเป็นภาษาไทย:
เหล่าสัตว์เล็กๆ ได้เข้าไปในป่าและตรงนี้เปิดเผยสภาพที่ลึกลับและงดงามของป่าเสมอกัน อย่างไรก็ตาม การเดินทางของพวกเขาไม่ได้เป็นไปด้วยทางง่าย พวกเขาต้องเผชิญกับช่วงตอนที่ท้าทายหลายอย่าง
หนูที่กำลังหาอาหารต้องเดินทางโดยเสียทาง มันไม่พบหลักประกันที่เคยรู้จัก ต้นไม้และกำแพงไม้และกำแพงไม้ในรอบๆ ทำให้มันรู้สึกเบื่อและหลงเสียทาง
ต่อมา หนูสัตว์ที่กระโดดต้นไม้ได้ตกลงจากกิ่งไม้ มันตกอย่างหวาดกลัวและหากิ่งไม้ที่จะยึดเอาไว้ หากิ่งในอากาศ หวางหวางที่จะเรียบร้อยตัวเอง
รักษาสัตว์ที่บินได้ตกเป็นเป้าของแมงโจ้ มันตกอย่างหวาดกลัวกับเสียงเตือนของแมงโจ้และการจับตัวโจมตี รักษาสัตว์บินเดินระหว่างกลุ่มแมงโจ้ หาทางหลบหนี ขณะที่พยายามหาโอกาสหลบหนี
หมีที่หายนะในป่าไม่พบทางกลับบ้าน มันไม่พบอาหารและท้องก็เริ่มร้องหิว หมีอย่างบรรยายและหากิ่งไม้ที่จะกินเพื่อติดเตี้ยวท้อง
ช่วงตอนที่ท้าทายนี้ทำให้สัตว์เล็กๆ ตระหนักว่าการเดินทางในป่าต้องมีความกล้าหาญและความรู้ธรรมชาติ พวกเขาต้องเรียนรู้ว่าจะเผชิญกับปัญหา ช่วยเหลือกัน และร่วมมือกันเพื่อที่จะสามารถแล้วเรียบร้อยในการเดินทางครั้งนี้ได้
เน้นการทีมงาน: แนะนำว่าสัตว์เลี้ยงดูเหล่านั้นจะช่วยกันเพื่อแก้ปัญหาร่วมกัน
ในดินป่าที่ลึกลงไป เจ้าสัตว์เล็กๆ ตกอยู่ในหลายๆ ความท้าทาย เมื่อหนึ่งตัวหนูป่าที่เสียฝันไปไม่พบทาง มันเห็นชัดว่ามีปัญหา และทันทีเจ้าหญิงสุลีมาขึ้นเลย มันบอกว่า “ไม่จำเป็นที่จะวิตก พวกเราจะกุมมือกันหาทางไป” หนูป่าชอบและเห็นชัดว่ามีใครช่วย พวกเขาจึงเอามือกันและเดินต่อไป
ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขามาถึงแม่น้ำเล็กที่น้ำสะอาดแต่ไหลรุนแรง สัตว์เล็กๆ ไม่สามารถเดินข้ามแม่น้ำได้ตรงต่อ หญิงสุลีได้คิดออกแนวทางตอนเดินทางว่า “เราจะหาทางตามชายแม่น้ำเพื่อหาที่สามารถสร้างสะพานได้” พวกเขาจึงเดินตามชายแม่น้ำและหากลุ่มตามหนึ่งตัวรันดาวที่ได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถบินได้ หญิงสุลีและหนูป่าจึงตัดสินใจช่วยเหลือรันดาว หญิงสุลีได้ดึงอาหารออกมาจากกระเป๋า และหญิงสุลีใช้หางของตัวเองเพื่อเปลี่ยนอากาศและช่วยรันดาวหลังได้รับความรู้สึกยินดีกับความดีของพวกเขา รันดาวบอกว่า “ขอบคุณครับ ฉันจะจดจำความดีของคุณ”
ในการเดินทางผ่านป่า เจ้าสัตว์เล็กๆ ยังเผชิญกับหลายๆ ความท้าทาย แต่พวกเขาทั้งหมดมั่นใจและมีจิตใจที่มีความเป็นสมาชิกกัน เมื่อเผชิญกับปัญหา พวกเขาจะช่วยกันและหาทางแก้ปัญหาด้วยการทำงานร่วมกัน จิตวิญญาณการทำงานร่วมกันนี้ทำให้พวกเขาสามารถเข้าใจกันได้และเดินทางผ่านป่าได้สำเร็จด้วยความท้าทายที่ทรงพลังและเสมอยาวที่ไม่น่าลืม
เรียนรู้ความรู้ใหม่: แบ่งปันความรู้ที่สัตว์เลี้ยงดูเรียนรู้ได้จากการออกเดินทางเพื่อรับรู้เกี่ยวกับป่า เช่น พืชพรรณ และสัตว์เลี้ยงดู
ในดินแดนลึกลงของป่าพุ่มพงศ์ สัตว์เลี้ยงลูกสุนัขที่มีการสำรวจทางการแสวงหาตั้งตัวออกมา และพวกเขาได้บรรยายเรื่องราวการเดินทางของตนเองด้วยความตื่นเต้นและความค้นหาที่มากมาย บริเวณหนึ่งที่มีดอกไม้สีสันสวยงาม หนูเลี้ยงลูกสุนัขจี้จี้พบและชี้แจงว่า “ดูดอกไม้เหล่านี้ พวกมันงดงามเหมือนเส้นสีเมฆ!” แมวสาวหนุ่มดูดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุดดุ
ซึ่งจะรายงานว่า สัตว์เล็กๆ ก็สามารถหาหนทางกลับบ้านได้เช่นกัน และได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย
หลังจากเดินทางผ่านป่าที่ยาวนานและน่าสนุก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมก็ได้หาหนทางกลับบ้านแล้ว。นกบินอยู่บนต้นตามที่พบเลี้ยงลูกเล็กออกมา ร้องรับกันด้วยความยินดี และอึกอากาศเกี่ยวกับการออกประมงวันนี้。
“ว่ายยิ้ม มันมีน้ำเงาที่อร่อยมาก!” หนูกลิ้งกล่าวด้วยความน่าดึงใจ。
“น่าจะเห็น หนูตะกร้ากำลังกระโดดเข้าเข้าออกบนต้น และนกกำลังร้องเพลงน่าฟัง!” หนูตะกร้าเสริมความคิดของหนูกลิ้ม
“จำได้ว่าเราเห็นปลาบนแม่น้ำไหม? พวกมันดูเหมือนจะมองข้ามมาชวนเรา!” แมวกล่าว
ขณะที่พวกเขากำลังรู้สึกว่าพบทางเดินที่ดูเหมือนจะนำไปสู่บ้านของพวกเขา พวกเขาเริ่มวิ่งตามทางดังกล่าว และร่วมกันกำลังใจ ช่วยเหลือกันเพื่อเอาชนะความยากลำบากทุกอย่าง
“เราต้องระมัดระวังเลย ไม่ให้ทางแยกไป” หนูกลิ้มเตือน
“ใช่แล้ว พวกเราต้องเดินกันด้วยกันเพื่อหาทางกลับบ้านได้” แมวยอมรับ
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูบ้านของพวกเขา ประตูเปิดอย่างเปิดเผย ดูเหมือนจะรอรับพวกเขากลับบ้าน
พวกเขาเกลียกกันและรู้สึกอ่อนไหวและมีความยินดีที่สุด
“เราทำสำเร็จแล้ว!” หนูกลิ้มกล่าวด้วยความตื่นเต้น
“ใช่แล้ว พวกเราไม่เพียงหาทางกลับบ้าน แต่ยังได้เรียนรู้อีกมากมาย” หนูตะกร้าเสริม
“เมื่อเรากลับบ้านเราจะบอกบิดาแม่เรื่องการออกประมงของเรา” แมวยิ้มและขอให้
สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมกลับบ้านด้วยความพึงพอใจและดีใจมากมาย การออกประมงนี้ไม่เพียงแต่ทำให้พวกเขาได้รู้เกี่ยวกับวิชาความรู้เกี่ยวกับป่า แต่ยังทำให้พวกเขารู้สึกถึงความเป็นเพื่อนและแรงงานทีมงานกันด้วยกันด้วย
