ในเช้าวันที่มีแดดออกแสงและแจ่มใจ แมวเลี้ยงนามว่ามิมิตั้งใจที่จะเรียนภาษาอังกฤษ เพราะเธอหวังว่าการเรียนภาษาอังกฤษจะช่วยเหลือประชาชนมากยิ่งขึ้น ดังนั้น มิมิก็เริ่มการเดินทางการเรียนภาษาอังกฤษของเธอตาม
ประกาย: การสำรวจความอัศวยาศของธรรมชาติ
ในเช้าวันที่มีแสงแดดระลอกลม แมวเลี้ยง Mia ตัดสินใจที่จะเรียนภาษาใหม่คือ ภาษาอังกฤษ ตั้งใจว่าการเรียนภาษาอังกฤษจะช่วยให้เธอเข้าใจโลกได้ดีขึ้น และอาจจะช่วยให้เธอได้มีมิตรมากขึ้นด้วยเช่นกัน!
Mia ได้เริ่มด้วยการเรียนชื่อสัตว์ ขณะที่เธอมองที่ภาพเขียนที่มีสุนัขเลี้ยงหนึ่งตัวที่ดูน่ารัก เธอทันทีชี้และพูด “that is a canine.” หลังจากนั้นเธอได้เรียน “that is a chicken.” และต่อมาเธอยังเรียน “this is a cat.”
จากนั้น Mia ก็เริ่มเรียนตัวเลข ขณะที่เธอถือลูกบอลเลี้ยงหนึ่งลูก จากนั้นเธอจับตายอดและพูด “One, , three…” และต่อไปเป็นสี่ ห้า หก เจ็ด แปด แก่ง แปดเก้า และสิบ. Mia รู้สึกว่าตนเองเรียนได้ดีขึ้นและรู้สึกว่าภาษาอังกฤษมีความสนุกสนานมากที่สุด.
Mia ยังได้เรียนสีเช่นกัน ขณะที่เธอมองที่เธอดูภาพเพลิงแสงสีสันของกายหาย หลังจากนั้นเธอพูด “that is red, this is blue, that is yellow.” และเธอยังได้เรียนวิธีการใช้ภาษาอังกฤษเพื่อบรรยายสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบตัว “The sky is blue. The grass is inexperienced. The plants are colourful.”
เร็วๆ นี้ Mia ได้มีฐานะภาษาอังกฤษที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแค่บรรยายสิ่งที่เธอเห็นด้วยภาษาอังกฤษ แต่ยังได้บรรยายเรื่องของตัวเองด้วยภาษาอังกฤษด้วย. หนึ่งวัน Mia ได้พบกับเด็กหญิงชาวอังกฤษที่ชื่อ Lily และพวกเขาก็ได้พูดกันด้วยภาษาอังกฤษ และพบว่ามีหลายเรื่องที่พวกเขาร่วมกัน
Mia และ Lily กลายเป็นมิตรที่แนบเอาไว้กัน พวกเขาได้เรียนภาษาอังกฤษด้วยกัน เล่นเล่นด้วยกัน และตั้งตารางเรียนรู้โลกนี้ที่มีความสวยงาม. Mia รู้ว่าด้วยการเรียนภาษาอังกฤษ เธอไม่เพียงแค่ขยายช่องทางของตัวเอง แต่ยังได้รับมิตรที่มีค่ามากมายด้วยเช่นกัน.
ขอขอบคุณ สำหรับคำถามของคุณ การแปลของคำ “” ในภาษาไทยคือ:”หาคำซ่อนไว้”
ในป่าที่แห่งที่สงบนี้ หนูขาวหนึ่งกำลังเดินเล่นอย่างอิ่มด้วยอากาศ จนกระทั่งมันพบกับป่าที่ซ่อนเร้นแห่งตัวอักษร ที่ทุกต้นไม้มีใบกระดาษหลังบนต้นไม้ ซึ่งเขียนด้วยคำตัวอักษรต่างๆ หนูขาวตื่นเต้นอย่างเด็ดขาดเมื่อมันหาคำตัวอักษรที่ซ่อนอยู่ มันได้พบคำตัวอักษรต่อไปนี้:
- tree – ต้นไม้
- river – แม่น้ำthree. flower – ดอกไม้four. solar – อาทิตย์five. cloud – กลุ่มก้อนเมฆ
หนูขาวได้เดินข้ามเหตุน้ำและหาคำตัวอักษรต่อไปบนหญ้า มันพบคำตัวอักษรต่อไปนี้:
- hen – รุ่ง
- grass – หญ้าeight. rock – หิน
- famous person – ดาว
- moon – ดวงจันทร์
ขณะที่หนูขาวเดินต่อไป มันพบคำตัวอักษรที่น่าทึ่งมากขึ้น:
eleven. ant – มด12. beetle – ตะเกียง13. frog – ปูหมู14. snake – หมอกหน้า15. lion – ฝูง
หนูขาวรู้สึกดีที่ไม่เพียงพอดีที่จะหาคำตัวอักษรนี้ แต่ยังได้เรียนรู้วิธีการที่จะเขียนประโยคด้วยคำตัวอักษรเหล่านี้ด้วย มันเรียกเสียงอ่านคำตัวอักษรที่มันหาได้:
“Ant and beetle are buddies. Frog jumps inside the river. Lion roars in the woodland.”
ขณะที่หนูขาวทำงานให้สำเร็จและทำงานเพิ่มเติม มันยังคงหาคำตัวอักษรที่ยากกว่า:
sixteen. elephant – หมูหมาย17. giraffe – แกะสี18. tiger – แมวหมาย19. dolphin – ปลาหมึก20. whale – ปลาวาฬ
หนูขาวเล่นอย่างสนุกสนานในป่า และเรียนรู้วิธีการใช้คำตัวอักษรเหล่านี้เพื่อเอ่ยแสดงโลกที่มีอยู่รอบตัว ขณะที่ดวงอาทิตย์เริ่มตก หนูขาวรู้ว่าเป็นเวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว มันมีใจอ่อนไหลกับป่าที่ซ่อนเร้นแห่งตัวอักษร และกลับบ้านด้วยเรียนรู้และความยินดีที่นั่น
คำเปิดเผยคำศัพท์
บริเวณเช้าวันใสสว่าง บรรดาเด็กก็รวมตัวกันในห้องเรียนเพื่อเริ่มต้นเรียนภาษาอังกฤษของพวกเขา。ครูนำใบภาพภายในรังฝนที่มีภาพป่าและสัตว์ต่างๆ อย่างเช่น หนูแก้ว ร่างงาน และหายนมตาย
ครูบอกว่า：“วันนี้เราจะเรียนเกี่ยวกับสัตว์และเสียงที่เขาหลงเสียง。ทุกคน โปรดมองใบภาพนี้แล้วบอกครูว่าคุณเห็นสัตว์อะไร”
เด็กทุกคนก็ขึ้นมือตอบคำถามว่า：“มีหนูแก้ว! มีร่างงาน! มีหายนมตาย!”
ครูบอกว่า：“ดีมากที่คุณตอบ! ล่ะแล้วใครที่จะบอกครูว่าหนูแก้วว่าจะหลงเสียงไหน？”
เด็กหนึ่งขึ้นมือบอกว่า：“มันกล่าวว่า ‘Bibibobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobobob
